Azen - Dimitri Leue     ★★

Bewerking en regie:     Dimitri Leue

Spel:                            Evgenia Brendes (Desdemona)

                                    Bas Teeken (Othello)

                                    Nico Sturm (Jago)

                                    Lotte Pinoy (Emilia)

                                    Lukas De Wolf (Cassio)

                                    Sjoerd Tanghe (Konijn)

Muziek                        Antoon Offeciers

Uitvoering:                  dinsdag 4 maart 2012

Plaats:                         Het Paleis, Antwerpen

Voor de tweede keer bewerkte Dimitri Leue Shakespeares Othello tot een theatervoorstelling voor jong volwassenen. In tegenstelling tot zijn vroegere bewerking uit 2001 vertrekt Leue in Azen II vanuit de tango, een passionele dans waarin het liefdesspel vurig gespeeld wordt. Hoewel ik nog steeds niet goed de link tussen het verhaal en deze dans begrijp, stond de choreografie aardig op punt en bleken de acteurs deze dans goed onder de knie te hebben. Ik vind het nog steeds indrukwekkend hoe zij erin geslaagd zijn zulke moeilijke danspassen te combineren met ingewikkelde dialogen.

Ook het decor was meer dan de moeite waard. In Gazet van Antwerpen wordt het als volgt geformuleerd: “Van meet af aan doet de productie weer erg esthetisch aan met weerspiegelende schermen die het podium verdelen in een voor- en achterplan” (Hillaert, 2014). Door te werken met draaiende spiegels, werd het podium optisch vergroot. Vooral in combinatie met de tangodansers vormde het een echt spektakel.

Volgens Wouter Hillaert (2014) slaagt Dimitri Leue erin om jongeren op een ludieke manier in aanraking te brengen met Shakespeare. Zo laat Leue tal van woordspelingen i.v.m. seks en erotiek, zoals bijvoorbeeld het mannelijke steelpannetje, de revue passeren. Hoewel er tijdens deze voorstelling voornamelijk volwassenen in de zaal zaten, werd er toch af en toe gelachen wanneer een van de personages weer iets dubbelzinnig zegt. Ik weet niet in hoeverre jongeren deze grapjes en ironie al begrijpen, maar ik vond het er soms toch een klein beetje over gaan. Sommige scènes en dialogen waren nogal expliciet, zoals o.a. het geflirt tussen Desdemona en Othello en de vrijscène van Cassio en Emilia. Ik kreeg hier vooral een ongemakkelijk gevoel bij, alsof ik een ongewenste toeschouwer was die iets zag wat eigenlijk niet voor mijn ogen bestemd was.

Hoe dan ook hebben alle acteurs een knap staaltje acteerwerk laten zien. Vooral Nico Sturm heeft een diepe indruk achtergelaten. Ik kende hem voordien enkel van het programma Wat als? waarin hij veelal een plat typetje of lakse reporter speelt. Toch heeft hij nu laten zien dat hij ook zeer complexe personages kan neerzetten die tot op het laatste moment voor beroering zorgen. Deze mening zijn ook Wouter Hillaert en de Gazet van Antwerpen toegedaan. Ze omschrijven Nico’s acteerprestatie als intrigerend en beklijvend (Hillaert, 2014).

Recensies:

Z.n. (28.02.2014). Jaloezie is des mensen. Gazet van Antwerpen.